Rozdział 8

Przeczytałaś - skomentuj :> Będę bardzo wdzięczna!

~~~~~~~~~~~~

   Rozdział poświęcony Severusowi, jego refleksjom i przeszłości. Chyba mógłby się nazywać "Cała prawda o Severusie Snape'ie". Mam nadzieję, że się spodoba :) Poza tym na potrzeby tego rozdziału musiałam zmienić rozdział 7, ale myślę, że to nawet niewidoczna różnica: zmieniła się jedynie godzina, o której Hermiona powinna pojawiać się w cieplarni na 7:00 rano ;> A ten rozdział dedykuję wszystkim czytelniczkom, a w szczególności MCaine, której playlista ze wspomnieniem Severusa natchnęła mnie do napisania tego rozdziału :* No a ponad to nazwa bloga została zmieniona ze "Snape x Granger" na "Wspomnienie wieczności" :) Enjoy!

~~~~~~~~~~~~

   Snape obudził się z samego rana. Nie potrafił stwierdzić, która godzina, gdyż w jego komnatach zawsze panował mrok. Przetarł oczy i próbował przypomnieć sobie cokolwiek z poprzedniego wieczoru. No tak, znowu pił Ognistą, to dlatego nic nie pamięta, a jego głowę rozsadza niewyobrażalny ból głowy. Ale dlaczego pił? I wtedy wspomnienia z poprzedniego dnia zalały go jak tsunami. Przypomniał sobie. Zaklął w myślach na samo wspomnienie. Co go podkusiło, żeby powiedzieć, że coś podoba mu się w GRANGER?! W tej zarozumiałej smarkuli! A zresztą... Czy rzeczywiście jej zęby mogłyby się komuś podobać? A tym bardziej jemu, wstrętnemu dupkowi z lochów?! Tak, jej zęby nigdy mu się nie podobały. Tak naprawdę... wcale nie powiedział, że mu się podobają! A wtedy myślał tylko, by nie pogorszyć jej humoru po tym, co zdarzyło się w Wielkiej Sali. Tak, on wiele razy był ośmieszany i dobrze wiedział, jak musiała się wtedy czuć. Z pewnością dlatego powiedział coś, co mogło poprawić jej humor, a co zupełnie nie było komplementem czy czymś na jego kształt. Komplementy nie były w jego stylu.
   Mistrz Eliksirów z gracją podniósł się z łóżka, po czym podążył do łazienki. Oparł się o umywalkę i spojrzał w lustro. Skrzywił się, widząc swoje nędzne, wychudzone ciało. Skóra o ziemistej cerze pokryta była tuzinami blizn, spowodowanych przez ojca, Czarnego Pana, Śmierciożerców, lub w wyniku ciężkich misji. Haczykowaty nos, włosy wiecznie wyglądające jakby były tłuste. Oddałby wszystko za inne ciało. Za inne życie. Życie bez ojca pijaka, bijącego go każdego dnia, bez drwin, ośmieszania, Śmierciożerców, Voldemorta, bez jednostronnej miłości do Lily Evans.
   Oderwał wzrok od swojego odbicia. Przemył lodowatą wodą twarz, po czym zamienił czarne spodnie od piżamy na swoje codzienne szaty. Bezszelestnie opuścił swoje kwatery i podążył do sali wejściowej, gdzie przez główne drzwi wyszedł na błonia. Odcinek, jaki dzielił go od cieplarni numer siedem, przemierzył w przeciągu kilkunastu sekund. Znalazł się w nieprzyjemnie ciepłym miejscu, ale i tak lubił tu pracować. Nikt nie wiedział, że przywłaszczył sobie część cieplarni, do której nikt nie zaglądał. Nikt nawet nie miał pojęcia, że hoduje tu rzadkie rośliny, potrzebne mu do uwarzenia własnych eliksirów, nad których recepturą pracował przez kilka lat. Tylko eliksiry były dla niego odskocznią od rzeczywistości. Czytanie o nich, wymyślanie własnych, czy warzenie już istniejących - tak, to z pewnością była jego największa pasja.
   Severus zakasał rękawy, po czym przesadził dyptam z małej doniczki do większej. Zrobił to samo z dziewięcioma kolejnymi roślinami tego gatunku. Wyciągnął różdżkę zza pazuchy.
   - Aquamenti - mruknął pod nosem, kierując strumyk wody do jednej z dziesięciu doniczek.
   W ten sam sposób podlał wszystkie pozostałe rośliny. Już zabierał się do układania doniczek w niewielkiej, drewnianej skrzynce, kiedy usłyszał cichy śpiew dobiegający z błoni. Wyszedł z cieplarni, by rozejrzeć się i zidentyfikować śpiewający obiekt. W końcu odnalazł. No tak, kogo on się spodziewał?
   W stronę cieplarni kierowała się Granger w ogrodniczkach, wielkim swetrze, gumowych rękawicach i kaloszach, podskakując raz po raz i śpiewając mugolskie piosenki. Kiedy dostrzegła z daleka Mistrza Eliksirów, zmieszała się, zamilkła i przestała podskakiwać.
   - Dzień dobry, profesorze - przywitała się, wchodząc do cieplarni i mimo zmieszania uśmiechając się promiennie.
   Snape podszedł do swojego stanowiska.
   - Co tu robisz, Granger? - zapytał jadowitym tonem.
   - Mogłabym zadać to samo pytanie, profesorze! - zaśmiała się dziewczyna.
   Mistrz Eliksirów puścił tą uwagę mimo uszu.
   - Kto ci pozwolił tu przychodzić? - zapytał sucho.
   - Profesor Dumbledore. A dokładniej chciał, żebym codziennie tu przychodziła i zajmowała się roślinami. Między innymi dla pańskich eliksirów - odparła, akcentując wyraźnie ostatnie zdanie.
   Snape zmiażdżył ją wzrokiem.
   - W takim razie powiedz Dumbledore'owi, że ta pomoc jest nie-pot-rzeb-na! Jak widzisz sam sobie dobrze radzę.
   Hermiona spojrzała na niego, ze śmiechem kręcąc głową. Dzisiaj widocznie miała lepszy humor i rozmowa z nim była dla niej jak rozmowa z tym przygłupem Weasley'em. To niedorzeczne.
   - Profesorze, każda pomoc się przyda.
   Do cieplarni weszła profesor Sprout z drewnianą skrzynką pod pachą i kilkoma plastikowymi podstawkami w torbie.
   - Witaj, Severusie - przywitała się, obdarzając obydwojga promiennym uśmiechem. - Co tu robisz?
   Snape zmierzył ją groźnym spojrzeniem.
   - Podziwiam krajobrazy - sarknął.
   Pomona Sprout skrzywiła się, po czym zwróciła do Hermiony.
   - A więc twoim zadaniem będzie wyhodowanie kilku mandragor. Tak, to bardzo trudne. Na lekcjach jedynie pielęgnujecie już wyhodowane mandragory, ty jednak musisz zacząć od zera.
   Hermiona kiwnęła głową, po czym pomogła ułożyć profesorce podstawki na jej stanowisku. Profesor Sprout wręczyła dziewczynie pudełeczko z nasionami i wytłumaczyła, co ma z nimi zrobić, po czym opuściła cieplarnię. Hermiona wlała wodę do pięciu podstawek i zaczęła wkładać do nich nasiona mandragory. Po włożeniu trzeciego nasionka przerwała i spojrzała na Snape'a.
   - Jeszcze panu nie podziękowałam.
   - Za co? - zapytał, udając, że nie wie, o czym mówi dziewczyna. A wiedział doskonale.
   - Za to, że odczarował pan moje zęby.
   - To nic takiego. Wiem, jak musiałaś się czuć. Aż zbyt dobrze.
    "Aż zbyt dobrze"? Zawsze wydawało się Hermionie, że jest nie tylko odważny, szlachetny czy złośliwy i sarkastyczny, ale i pewny siebie do tego stopnia, że nikt nie chciałby zaleźć mu za skórę. Jednak wiedziała, że pytania o jego przeszłość wywołają jedynie wielkie oburzenie i skończą się odjęciem punktów i szlabanem.
   Hermiona w zastanowieniu podrapała się po nosie. Pewne pytanie nie dawało jej spokoju od wczorajszego wieczoru. Zapytać go czy nie? Jeśli go nie zapyta, do końca życia będzie ją to dręczyło. Jeśli jednak zdobędzie się na odwagę, Snape może jedynie na nią nawrzeszczeć i odjąć punkty Gryffindorowi.
   - Panie profesorze... Nadal nie mogę czegoś zrozumieć - kiedy nie usłyszała odpowiedzi, kontynuowała. - Chodzi o to, co powiedział pan, kiedy opuszczałam pański gabinet... Nie wiem, jak mam to rozumieć.
   Snape stanął jak wryty. Miał ogromną nadzieję, że ta smarkula nie zwróci uwagi na to nieprzemyślane zdanie, lub po prostu o nim zapomni. Ale jak ta dociekliwa Gryfonka mogłaby o tym zapomnieć? Zawsze miała mnóstwo pytań.
   - Powiedziałem to, bo jak już mówiłem, wiem doskonale jak mogłaś się czuć, dlatego nie chciałem pogarszać jeszcze bardziej twojego humoru. Jeszcze w furii zabiłabyś Weasley'a czy Pottera, którzy po całej scenie w Wielkiej Sali obrzuciliby cię pytaniami. Nie mówię, że byłaby to jakakolwiek strata, od zawsze uważałem, że trzeba wyplemnić całą głupotę ze społeczeństwa czarodziejów - zachichotał cicho, po czym spoważniał. - W istocie wcale nie podobają mi się twoje zęby. Powiedzmy sobie szczerze, chyba nie ma osoby, której mogłyby się one podobać...
   Hermiona przybrała kolor dorodnego pomidora, po czym odwróciła się, by ukryć łzę spływającą po policzku. Nie żeby spodziewała się czegoś innego, ale nie musiał od razu mówić jej tak bolesnych słów. Może teraz ona powinna mu dopiec? Zrehabilitować się i rozkosznie patrzeć, jak złość maluje się na jego twarzy?
   - Dlaczego pan taki jest? - zapytała, jakby to pytanie nurtowało ją przez długi czas. - Arogancki, niemiły, dokuczliwy - wiedziała, że przegięła, ale brnęła dalej. - sarkastyczny, zarozumiały, zapatrzony w siebie...
    Severus nie mógł uwierzyć, że ta jędzowata dziewczyna pozwala sobie na to.
   - Naprawdę chcesz wiedzieć?! - krzyknął, wymachując łopatką, a dziewczyna podskoczyła, nie spodziewając się tak nagłego wybuchu. - Chcesz wiedzieć o tym, jak byłem poniżany przez Pottera, Blacka i Lupina?! Chcesz wiedzieć o tym, jak byłem bity przez własnego ojca, który nie potrafił walczyć z nałogiem, a ja służyłem mu jedynie jako worek treningowy?! Chcesz wiedzieć o tym, jak byłem torturowany przez Czarnego Pana, kiedy coś nie poszło po jego myśli?! Tak, jestem Śmierciożercą. Ale prawda jest taka, że działam jako szpieg i zdobywam cenne informacje dla Dumbledore'a. To życie sprawiło, że taki jestem.
   Hermiona stała w bezruchu, patrząc na niego z szeroko otwartą buzią. Nie spodziewała się tego. Myślała, że wygarnie jej brak kultury i pyskowanie, a tymczasem wyznał jej bolesne fakty, które przez całe życie skrywał w sobie. Nigdy nie przypuszczałaby, że otworzy się na tyle, by komukolwiek o tym powiedzieć. Zawsze był tym tajemniczym, nieodgadnionym dupkiem z lochów.
   - Zamknij tą buzię, bo wyglądasz jak ryba wyjęta z wody - warknął Mistrz Eliksirów, odrzucając łopatkę, którą wcześniej bez przerwy machał.
   - Przepraszam - szepnęła Hermiona, po czym wlepiła wzrok w ubłocone kalosze. - Nie powinnam wcale tego mówić.
   - Pierwszy raz się z tobą zgadzam! - prychnął.
   Hermiona oblała się szkarłatnym rumieńcem, po czym wróciła do pracy. Nie zamierzała kontynuować tej rozmowy, która z pewnością potoczyłaby się w kierunku ośmieszania jej. Nie mogła jednak nic poradzić na to, że Snape'owi sprawiało to największą radość.
   - Widzę, że nie jesteś już tak odważna - sarknął. - Ach, ta gryfońska odwaga, co?
   Hermiona z irytacją przewróciła oczami.
   - Może pan przestać? Wiem, że to było głupie z mojej strony.
   - Panna Wiem-To-Wszystko przyznała swoją głupotę, brawo!
   Hermiona zmiażdżyła go wzrokiem w prawdziwie snapowskim stylu.
   - Iście ślizgoński honor, moje gratulacje! Jak pan ze sobą wytrzymuje? - prychnęła.
   Mistrz Eliksirów spoważniał i spojrzał na nią jak na coś wyjątkowo obrzydliwego, co przykleiło mu się do podeszwy.
   - Czy ja wyglądam jak Weasley?! Do niego możesz się tak zwracać, ale nie do mnie! I nie zamierzam znosić tu twojego towarzystwa! Zmień cieplarnię albo zrezygnuj z zadania, cokolwiek! Dziwne, że Weasley i Potter nie mają już ciebie dość! Wszystkich wokół przyprawiasz o skrajną irytację!
   Hermiona nie spodziewała się takiego wybuchu. Dopiero kiedy otrząsnęła się z szoku, dotarł do niej sens jego słów. Wybiegła z cieplarni, nie mogąc znieść jego widoku, po czym dała upust łzom cisnącym się do oczu.

* * *

   Poranne promienie słońca wdarły się przez okno do dormitorium chłopców i radośnie zaczęły tańczyć na twarzy Chłopca-Który-Przeżył. Zapowiadał się piękny dzień. Harry przetarł oczy i, nie budząc chrapiących kolegów, ubrał się, wrzucił pelerynę-niewidkę do torby i wyszedł z dormitorium. Przeszedł przez dziurę w portrecie i skierował się do Wielkiej Sali, by zjeść wcześniejsze śniadanie. Ostatnio lubił pobyć sam ze swoimi myślami. Tak, miał wiele do przemyślenia. Sprawa bliźniaczek nie dawała mu spokoju. Miał wrażenie, że to wszystko jego wina. Przecież gdyby, tak dla przykładu, uczył się w Durmstrangu, to wszystko działo by się w tamtej szkole, a nie tu. Tak, on na pewno był w to zamieszany. Dlatego musi coś zrobić, by zatrzymać ciąg tych strasznych wydarzeń. Oczywiście odetchnął na wieść, że od jakiegoś czasu jest spokojnie, jednak w każdej chwili mogło się coś stać, a gdyby tym razem ofiarą została Ginny, Hermiona czy Ron, oszalałby.
   Czarnowłosy okularnik doszedł do zwidlenia korytarzy. Już miał ruszyć na wprost, gdy usłyszał czyjeś szybkie kroki dobiegające z przecinającego korytarza. Schował się za rogiem, wyjął z torby pelerynę-niewidkę, po czym zarzucił ją na siebie i wyjrzał na korytarz.
   Benjamin Farfaix widocznie się spieszył. Harry ruszył za nim i ku jego wielkiemu zdziwieniu profesor zmierzał do biblioteki. Bez wahania wszedł za nim. Mężczyzna skierował się do Działu Ksiąg Zakazanych. Potter zakrył usta dłonią, by nie wydać żadnego dźwięku ze zdziwienia. Co oni robili w tym dziale? Czyżby Farfaix coś knuł? Ostrożnie podszedł do mężczyzny i przeczytał tytuł książki, którą wyjął z regału. Tajemnice najczarniejszej magii. Co tu jest grane?