Rozdział 7

Przeczytałaś - skomentuj :> Będę bardzo wdzięczna!

~~~~~~~~~~~~

   Łapcie kolejny rozdział! Hmm.. nie za bardzo mi się podoba, ale może następny będzie lepszy. Jedna sprawa tylko: totalnie zapomniałam antidotum na zaklęcie "Densaugeo", a więc coś tam sobie zmyśliłam i żeby nie było zdziwienia :D

~~~~~~~~~~~~

   Nazajutrz do Hogwartu przybył Lupin z wieścią, że jest gotowy do podróży. Ron bardzo się ożywił i od razu zaczął pakowanie. Zdawał sobie sprawę, że najgorsze będzie pożegnanie, zwłaszcza z Hermioną. Ta wyprawa mogła przecież potrwać naprawdę długo.
   Wieczorem nadeszła pora jego odejścia. Ginny i Lavender uściskały go mocno, a wtedy chłopak poprosił, by zostawiły jego i Hermionę samych.
   - Będę tęsknił.
   Ron zagarnął jej kosmyk włosów za ucho, po czym obdarzył delikatnym pocałunkiem.
   - Ja też, Ronald. Uważaj na siebie.
   Do sali wejściowej wszedł Lupin z walizką w ręku, gotowy do wyruszenia.
   - To co? Idziemy?
   - Tak... chodźmy. Do zobaczenia, Hermiono!
   Dziewczyna pomachała mu na pożegnanie, po czym ruszyła w stronę schodów, gdzie na pierwszym stopniu stały Ginny i Lavender. Ta pierwsza uśmiechała się od ucha do ucha, druga - wprost przeciwnie.
   - Hermi! Dlaczego się nie pochwaliłaś? - zawołała rudowłosa, ściskając przyjaciółkę.
   - Przepraszam... nie było okazji. Zresztą... to, co się teraz dzieje... rozumiesz. Człowiek ma o czym rozmyślać i niekiedy zapomina o Bożym świecie.
   - Moje gratulacje - pisnęła Lavender. W jej głosie wyraźnie było słychać fałsz.  Czyżby już knuła intrygę?

* * *

   W sobotę 31 października rano w Hogwarcie pojawił się Harry i Farfaix. Kiedy bliznowaty przekroczył próg pokoju wspólnego, Hermiona i Ginny oszalały.

   - Harry!

   - Jesteś cały?

   - Opowiadaj! Co się działo? Coś znaleźliście?

   Harry wyszczerzył zęby. Zawsze chciał zostać tak przywitany. Usiadł na kanapie na przeciwko kominka, a jego przyjaciółki obok, wpatrzone w niego jak w obraz.

   - Zacznę od tego, że składnikiem, który mieliśmy zdobyć, była werbana. A więc udaliśmy się do Ameryki Południowej. Musieliśmy polecieć mugolskim samolotem, bo wiecie jak to teraz jest z użyciem magii. Powiem, że lot nie obył się bez przygód. Mam na myśli chorobę lokomocyjną Farfaixa. Podróż była wyczerpująca, więc tego dnia postanowiliśmy odpocząć, by następnego wyruszyć do lasu tropikalnego. Raz spotkaliśmy na swojej drodze lamparta, ale Farfaix bez zawahania go oszołomił. On ma naprawdę zimną krew, ani przez chwilę nie zobaczyłem go wystraszonego. Po dwóch tygodniach poszukiwań znaleźliśmy trochę werbany, ale była to dopiero ćwierć dawki. Znalezienie jej łącznie zajęła nam niecałe dwa miesiące. Nawet nie wiecie, jak się za wami stęskniłem - obdarował przyjaciółki promiennym uśmiechem. - A Ron już jest w podróży?

   - Tak, wyruszył miesiąc temu - oznajmiła Hermiona. - Ciekawe, ile jeszcze go nie będzie... W końcu poszukiwania profesora, po którym ślad zaginął mogą trwać naprawdę długo.

   Nastała chwila ciszy, którą przerwał Harry.

   - A u was działo się coś ciekawego? 

   Hermiona i Ginny wymieniły znaczące spojrzenia.

   - No co? O co chodzi? - dopytywał chłopak.

   I opowiedziały mu o wszystkim, nie pomijając najdrobniejszych szczegółów. Harry z każdą chwilą miał coraz szerzej otwartą buzię. Nie mógł uwierzyć, że znowu dzieje się coś złego w Hogwarcie. Co roku w szkole było niebezpiecznie, czy to z powodu otwarcia Komnaty Tajemnic, czy Śmierciożercy podającego się za Szalonookiego. Czy chociaż jeden rok nie mógłby być spokojny?
   - A więc... Parvati i Padma... nie żyją? - zapytał niepewnie, a gdy doszedł do niego sens tych słów, zakręciło mu się w głowie.
   Wszyscy zamilkli. Harry widocznie musiał wszystko przetrawić. Oczywiście Hermiona i Ginny wiedziały, że weźmie winę na siebie, nawet, gdyby nic na to nie wskazywało. Taki już był.
   - A jakieś wesołe wieści? - zapytał z żalem w głosie.
   Hermiona spojrzała wymownie na Ginny, ale ta dała jej znać, by to ona o wszystkim powiedziała.
   - Właściwie... - zaczęła niepewnie brązowowłosa. - Właściwie nic, poza tym, że Ginny... chodzi z Deanem, a ja... a ja z Ronem.
   Na jej twarzy pojawił się niewielki rumieniec.
   - Super - mruknął chłopak pod nosem. - Naprawdę. Bardzo się cieszę.
   Ale wcale nie wyglądał na zadowolonego, wprost przeciwnie.
   - Dzisiaj jest bal halloweenowy - oznajmiła Ginny, chcąc poprawić chłopakowi humor. - Szykujemy się z Hermioną od kilku dni, wiesz... Myślę, że warto trochę zapomnieć o codzienności. Mamy też strój dla ciebie.
   - Jasne. Wiecie... chyba powinienem się przygotować... Chociaż zobaczyć, co mi dałyście.
   Harry wstał i zniknął w swoim dormitorium. Hermiona i Ginny siedziały przez chwilę w milczeniu, dopóki nie podszedł do nich mały chłopiec z pierwszego roku.
   - To od profesora Dumbledore'a.
   Blondyn wręczył Hermionie zwitek pergaminu, po czym wrócił do swoich rówieśników grających w eksplodującego durnia.
   - Chce, żebym zjawiła się w jego gabinecie - powiedziała brązowowłosa niepewnie. - Hasło to "lukrecjowe babeczki".
   Hermiona poderwała się szybko na nogi i wybiegła z pokoju wspólnego przez dziurę w portrecie. Pędem pognała pod gabinet dyrektora, rzuciła "lukrecjowe babeczki" w stronę gargulca i chwilę później, po pokonaniu wysokich schodów, weszła do pomieszczenia, zapominając całkiem o pukaniu.
   - Witam, panno Granger - Dumbledore jak zawsze promieniał radością, tak jakby wydarzenia sprzed miesiąca nie wywarły na nim żadnego wrażenia. -Do rzeczy. Wezwałem cię, ponieważ mam dla ciebie kolejne zadanie. Severus powiedział mi, że skończył za ciebie eliksir, a jest kilka drobnych rzeczy, które tylko czekają, aż ktoś się za nie zabierze. Mianowicie: praca w cieplarni.
   - Bez urazy, profesorze, ale myślę, że Neville będzie lepszy do tego zadania.
   - Neville również dostał to zadanie. Ma własną część w nieużywanej cieplarni numer sześć, ty natomiast w także nieużywanej podczas lekcji cieplarni numer siedem. Będziesz hodowała kilka gatunków magicznych roślin, profesor Sprout zdradzi ci szczegóły. Rośliny te będą później potrzebne profesorowi Snape'owi do wykonania pewnych eliksirów. Myślę, że powinnaś tam zaglądać codziennie o siódmej rano.
   Hermiona kiwnęła głową. A więc wreszcie odpocznie od narzekań Snape'a. Z tą pozytywną myślą opuściła gabinet dyrektora, by wreszcie zacząć się szykować do balu.

* * *

   - Hermi, wyglądasz upiornie! - zawołała Ginny po raz setny, by upewnić przyjaciółkę w tym fakcie, który wyjątkowo był dla niej pocieszający.

   Hermiona przejrzała się ostatni raz w lustrze. Miała na sobie sukienkę czarownicy sięgającą do ziemi. Na głowę włożyła tiarę, a swój nos zaczarowała tak, by był garbaty i wielki. Spojrzała na Ginny ubraną w strój kota. Nie była ani trochę przerażająca, ale i tak wiedziała, że pewnie większość Ślizgonek również wybierze taki strój. Obie dziewczyny zeszły do pokoju wspólnego, gdzie czekał na nie Harry przebrany za zombie.

   - Wyglądacie koszmarnie - powiedział chłopak, posyłając im żartobliwy uśmiech. Ginny i Hermiona ucieszyły się w duszy, że poprawił mu się humor, choć wiedziały, że to tylko maska. - Idziemy?

   Cała trójka podążyła do Wielkiej Sali, ozdobionej wielkimi dyniami. Po sali roznosiła się powolna muzyka, do której Dumbledore podrygiwał przy swoim podium. W końcu uciszył rozgadanych uczniów i zaczął przemowę.

   - Moi kochani! Myślę, że po tragedii, która dotknęła naszą szkołę warto zrobić coś, co pozwoli nam zapomnieć o codzienności. Dlatego bez większych wstępów... życzę wam dobrej zabawy!

   Dumbledore porwał McGonagall do tańca. Muzyka z powolnej zmieniła się na żywszą. Wielu uczniów wyszło na parkiet i również wpadło w rytm muzyki. Dean poprosił do tańca Ginny, a Harry Hermionę.
   - Dziwnie się czuję - wyznała brązowowłosa. - Jakbym robiła coś niewłaściwego. Minął miesiąc od śmierci bliźniaczek, a my już tak balujemy.
   Harry uśmiechnął się do niej dobrodusznie.
   - Nie tylko ty tak się czujesz. A Dumbledore robi to dla naszego dobra.
   Hermiona położyła głowę na jego ramieniu i wsłuchała się w muzykę wydobywającą się z wielkiego gramofonu. Kiedy piosenka dobiegła końca, do Harry'ego podeszła Romilda Vane, a Hermiona usiadła obok Lavender przy jednym ze stolików. Brown zmierzyła ją chytrym spojrzeniem.
   - A więc to tak... Kiedy jest Ron, maślisz się do niego, jakby był jedynym chłopakiem na świecie, a kiedy go nie ma, zaraz masz ochotę migdalić się z Harry'm, co?
   - Co?! - oburzyła się Hermiona. - Mam nadzieję, że się przesłyszałam!
   Wszyscy zgromadzeni w sali przestali tańczyć i zwrócili się w stronę dwóch dziewczyn, słysząc krzyki Hermiony.
   - Taka prawda, Hermiono - odpowiedziała przesłodzonym głosem Brown. - Może inaczej: nie ty jedyna starasz się o Rona, zrozumiałaś?
   Lavender wstała, więc druga dziewczyna zrobiła to samo.
   - Ale jak widzisz Ronald wybrał właśnie mnie!
   - Chyba nie wiedział, że zadaje się z taką dwulicową osobą jak ty! Może powinnam mu powiedzieć, że go zdradzasz? No wiesz, dla jego dobra!
   Zarówno Lavender, jak i Hermiona, nie zdawały sobie sprawy z tego, że każdy bez wyjątku przysłuchiwał się ich wymianie zdań.
   - Tylko się waż!
   Hermiona wyciągnęła różdżkę, ale Brown była szybsza.
   - Densaugeo!
    Przednie zęby Hermiony zaczęły rosnąć z niewyobrażalną prędkością. Wszyscy Ślizgoni wybuchnęli śmiechem, pozostali próbowali powstrzymać śmiech lub patrzyli na Hermionę z wielkim współczuciem.
   - Panno Brown! - zawołała McGonagall. - Minus dwadzieścia punktów od Gryffindoru! I szlaban!
   Lavender już chciała coś powiedzieć, ale profesorka zgromiła ją spojrzeniem. Hermiona natomiast robiła wszystko, by zatrzymać wzrost zębów. W końcu Snape niespodziewanie wyszedł z tłumu, złapał ją za łokieć i wyprowadził z sali. Wszyscy wodzili za nimi wzrokiem i pokazywali palcami. Mistrz Eliksirów skierował się do swoich komnat, gdzie usadził dziewczynę na krześle.
   - Głupia Brown, zachciało jej się pojedynkować podczas balu. A ty nie lepsza, trzeba było nie wyciągać różdżki!
   Hermiona spuściła wzrok, więc Snape nieco złagodniał.
   - Kiedy zęby będą dobrej długości, powiedz "stop".
   Hermiona kiwnęła głową, a Mistrz Eliksirów wyciągnął różdżkę.
   - Reducio!
   Zęby dziewczyny zaczęły powoli się kurczyć. Hermiona nigdy nie lubiła swoich przednich zębów. Były dla niej zbyt duże i wiele osób, takich jak Draco Malfoy, wypominało jej to na każdym kroku. Hm.. może warto poczekać chwilę dłużej, żeby zęby były krótsze niż zawsze? Snape na pewno nie zauważy!
   - Stop - powiedziała brązowowłosa, kiedy wyczuła odpowiedni moment.
   Mistrz Eliksirów przyjrzał się jej uważnie.
   - Czy twoje naturalne zęby nie były aby trochę dłuższe? Tak dobrze pasowały do twojego nowego, garbatego nosa.
   Hermiona oblała się szkarłatnym rumieńcem. Co za wstrętny dupek! Wstała, po czym podeszła do drzwi.
   - Może moje zęby nie są tak idealne jak pana, ale nikt nie zabrania mi nic z nimi robić! To raczej moja sprawa, mogą się panu nie podobać tak jak wszystkim, ale nie musi mi pan docinać przy możliwej okazji!
   Hermiona już chciała wyjść i z trzaskiem zamknąć drzwi, ale nim to zrobiła, usłyszała prawie niesłyszalne:
   - Wcale nie powiedziałem, że mi się nie podobają.
   Stanęła jak wryta. Nie, to niemożliwe, na pewno się przesłyszała. Odwróciła się i spojrzała na Snape'a.
   - Słucham?
   Mistrz Eliksirów niespodziewanie wybuchnął.
   - Nic nie mówiłem! Może się przesłyszałaś! A teraz wynocha! Powinnaś być mi wdzięczna, bo inaczej chodziłabyś z króliczymi zębami!