Rozdział 1

Przeczytałaś - skomentuj :> Będę bardzo wdzięczna!

~~~~~~~~~~~~

   Głosy ucichły, kiedy do kuchni weszli Harry, Ron i Hermiona. Część członków Zakonu Feniksa kręciła z niezadowoleniem głowami, inni zastygli w trakcie wykonywania jakiejś czynności, czy to mówienia, czy pisania, pozostali mieli głupie miny.
   - Molly, chyba nie zapomniałaś o rzuceniu zaklęcia na drzwi? - zapytał Lupin.
   - Och... - pani Weasley nie wiedziała, co powiedzieć. - Ja... Was w ogóle nie powinno tutaj być! - krzyknęła do Rona, Harry'ego i Hermiony. - Mówiłam, że mamy zebranie! Prosiłam was tyle razy, żebyście nam nie przeszkadzali!
   - Molly, spokojnie - rzekł pan Weasley. - Harry, Hermiono, Ron, przyjdźcie za pół godziny, kiedy skończy się zebranie.
   Ron zrobił buntowniczą minę.
   - Dlaczego nie możemy o niczym wiedzieć?! Czemu trzymacie nas w takiej niepewności?! Chcielibyśmy mieć świadomość, co się dzieje! Chyba nie uważacie nas za dzieciaki, które nie są gotowe poznać prawdy i stawić jej czoła?!
   - Ron! - krzyknęła pani Weasley. - Jesteście po prostu za młodzi!
   - Molly, Ron ma rację - odezwał się Syriusz. - Oni mają już po piętnaście lat, mają prawo wiedzieć, co się dzieje.
   - Nie pozwalam! Stanowczo zabraniam! Oni nie są jeszcze gotowi!
   Syriusz pokręcił głową.
   - Czy ktoś im każe robić coś ponad ich siły? Przecież na razie mogą tylko słuchać, o czym mówimy, żeby wiedzieli, z czym mają do czynienia. Oprócz tego wykonywać jakieś proste zadania, odczytywanie szyfrów, warzenie eliksirów...
   - Warzenie eliksirów to moja działka, Black - syknął Snape.
   - Ależ oczywiście, Smarkerusie...
   - Stop! Nie zgadzam się! - krzyknęła po raz kolejny pani Weasley.
   - Molly, Syriusz ma zupełną rację - odrzekł Lupin. - Harry, Ron i Hermiona powinni wstąpić do Zakonu. Każda pomoc jest bardzo ważna.
   W kuchni wybuchł wielki chaos. Prawie wszyscy członkowie Zakonu twierdzili, że każda osoba się przyda. Jedynie pani Weasley i Snape twierdzili inaczej.
   - To zdecydowanie ponad ich siły, Syriuszu!- krzyczała Molly.
   - Oni są jeszcze małymi smarkaczami, na nic się nie zdadzą!- wołał Snape.
   Krzyki przerwał pan Weasley, który uderzył pięścią w stół.
   - Harry, Ron, Hermiono, usiądźcie. Zostaniecie na dzisiejszym zebraniu - powiedział łagodnym głosem, starając się ukryć burzę myśli, które eksplodowały w jego mózgu.
   Pani Weasley zrobiła naburmuszoną minę i więcej się nie odezwała, wiedząc, że jej sprzeciw nic nie zdziała. Snape ciskał morderczym spojrzeniem. Już od samego był przekonany, że te smarkacze na nic się nie zdadzą w Zakonie.
   - O czym my mówiliśmy... - mruknął pod nosem pan Wesaley. - Ach, no tak, o tym morderstwie w Dolinie Godryka...
   - Morderstwie w Dolinie Godryka? - zaciekawił się Harry.
   - Tak- wtrącił Lupin. - Zamordowano niejakiego Daniela Creepena, nic jeszcze o nim nie wiemy.
   - Ja się tym zajmę! - zawołał Harry.
   Wszyscy spojrzeli na niego jak na wariata.
   - W końcu zabito go w Dolinie Godryka, tam, gdzie się urodziłem.
   - Nie, to stanowczo nie jest zadanie dla Harry'ego - sprzeciwiła się pani Weasley.
   - Molly, Harry ma rację - powiedział Syriusz. - To nie jest trudne zadanie, musi po prostu dowiedzieć się, kim jest rzekomy Daniel Creepen oraz jak i kto go zamordował.
   - Myślę, że ja w tej kwestii mam większe pole manewru - powiedział zirytowany Snape. - W końcu to ja jestem w szeregach Śmierciożerców i mogę w każdej chwili zapytać o morderstwo i ofiarę. Jednak myślę, że sprawca pochwali się tym na najbliższym spotkaniu i wtedy wszystkiego się dowiem.
   - Tak, to prawda, Snape powinien się tym zająć- przyznał Lupin. - Harry, ty możesz mu pomóc w zdobyciu szczegółowych informacji, o których nie powie Śmierciożerca, będący sprawcą.
   - Ja też mogę pomóc - powiedziała Hermiona. - Raczej rozwiązywanie zagadek należy do moich mocniejszych punktów.
   - To i ja pomogę - zgłosił się Ron.
   - O nie, nie wytrzymam z taką zgrają małolatów! - zawołał Snape.
   - Severusie, pozwól im sprawdzić się w pierwszym zadaniu - powiedział Lupin nalegającym tonem, a Snape tylko zmierzył go morderczym spojrzeniem.
   Zebranie zakończyło się dwadzieścia minut później, po omówieniu spraw związanych z ministerstwem. Członkowie Zakonu rozeszli się, a Weasley'owie wraz z Harry'm, Hermioną, Syriuszem, Lupinem i Tonks zasiedli do kolacji. Nimfadora zabawiała Hermionę i Ginny, zmieniając kształt swojego nosa,  Fred i George słuchali opowieści Mundungusa, a Ron zajadał się kurczakami i plackami dyniowymi.
   - Harry, Ron, Hermiona, Ginny, do łóżek - zawołała pani Weasley, kiedy wybiła dwudziesta trzecia.
   - A Fred i George to co?! - oburzyła się najmłodsza z Weasley'ów.
   - Oni też! Fred, George, marsz do pokoju, dajcie dobry przykład!
   Po dziesięciu minutach oburzona szóstka w końcu pomaszerowała do pokoi.
   - Śpicie już? - zapytał Harry, kiedy leżeli już od pół godziny w łóżkach.
   - Nie - odpowiedzieli Ron i Hermiona.
   - Jak myślicie, kim jest ten cały Daniel Creepen?
   - A myślisz, że kimś ważnym dla nas? - spytał Ron.
   - Nie wiem, ale urodził się w Dolinie Godryka.
   - To nic nie znaczy.
   Po upływie godziny wszyscy już spali, choć Harry'ego dręczyły okropne koszmary, że Daniel Creepen to masowy zabójca, który na niego czatuje.

* * *

   - WSTAWAĆ! WSTAWAĆ, GAMONIE! - ryknął Snape.

   - Która godzina...? - zapytał zaspany Ron.

   - CZWARTA I TWOJA OSTATNIA, JEŚLI W TEJ CHWILI NIE ZWLECZESZ SWOJEGO TYŁKA Z ŁÓŻKA!

   - Co się dzieje? - spytał Harry w półśnie.

   - Tak bardzo zachciało wam się rozwiązywać zagadki, to macie! Za pięć minut musicie być spakowani!

   I zatrzasnęły się za nim drzwi.

~~~~~~~~~~~~

Witajcie! To znowu ja, Paula ;) Po długim czasie odkopałam mojego bloga i postanowiłam go odnowić. Historia trochę inna, Trójca jest na piątym roku, a nie siódmym. Poza tym inna fabuła i przede wszystkim wątek miłosny nie pofrunie tak szybko jak w pierwotnej wersji ;) Jeśli uda mi się regularnie dodawać notki, to blog nie padnie i być może uda mi się go zakończyć. To by było na tyle. Do następnego rozdziału!